என்றைக்காவது எறும்புகள் சாரை சாரையாக ஊர்ந்து செல்வதை கவனித்து இருக்கிறீர்களா?
எங்கு துவங்கியது? எங்கு சென்று கொண்டு இருக்கிறது? என்பதை பற்றி நினைத்து பார்த்தது
உண்டா? வாழ்வில் பல சிறிய விஷயங்களை நாம் கவனிப்பதேயில்லை.
வாழ்வின் நினைவுகளும் அப்படித்தான் பல நேரங்களில் எங்கு துவங்குகிறது? எங்கு செல்கிறது?
என்பது பற்றிய பிரக்ஞை இருப்பதே இல்லை. இந்த வார்த்தைகள் பலரும் கேட்டிருக்க கூடும் "எதோ நினச்சுட்டு இருந்தேன்"
ஆம் , பலரும் தன் நினைவுகளின் ஓடையை ரசிப்பதே இல்லை. நம் மனதின் நினைவுகளையும் பதிவுகளையும் வாசிப்போம்.
பல நினைவுகளை பலரும் சொல்லிக்கொண்டே இருப்பதை காண முடியும்,குறிப்பாக வயதானவர்கள் தன் கடந்த கால நினைவுகளை பற்றி சொல்லும் போதும், பிறரின் நினைவுகளை கேட்கும் போதும் ஒரு அயர்ச்சி இருக்கவே செய்கிறது.
பல வயதானவர்களின் ஆழ்ந்த வருத்தமே தான் மனம் விட்டு பேச இயலவில்லை என்பதாகவே இருக்கிறது.
பலரும் நம் விசயங்களை நம் வீட்டு வயதனவர்களோடு பகிர்ந்து கொள்வதில்லை.
நாம் சொல்லும் காரணம் அவர்கள் புரிந்து கொள்ளவில்லை என்பதே.
இயல்பாக இதே வசனத்தை நம் வீட்டு முதியவர்களும் அவர்களின் மூத்தவர்களிடம் சொன்னதே!
ஆம் அதே போன்று நாமும் ஒரு நாள் கேட்போம் "உங்களுக்கு இதெல்லாம் புரியாது, சும்மா இருங்க " .
ஒருமுறை ஒரு ஆசிரமத்தில் ஒரு தியான பயிற்சிக்காக சென்ற போது, ஒரு முதியவர் வேறு ஒரு பயிற்சிக்காக வந்து இருந்தார்.
மாலை பொழுதில் அவரோடு பேசும் போது அவராக விசாரித்து பேச துவங்கினார், சுய விபரமளிக்கும் கட்டம் கடந்த போது, அவராகவே
சொன்னார், எனக்கு ஒன்னும் குறையில்லை , என் மகன் ,மருமகள் இருவரும் வங்கியிலும், தனியார் நிறுவனத்திலும் பணிபுரிகின்றனர்.
நான் ஓய்வு பெற்ற அரசு ஊழியர், எனக்கு பணம் பற்றி கவலையே இல்லை. நிறைவாக வாழ்கிறேன் என்று சொல்லி சிறிய மௌன இடைவெளிக்கு பின்
இப்போது கூட தன் மகன் காரில் வந்து இறக்கிவிட்டு சென்றதாக சொன்னார். ஆனாலும் தன் பேச்சில் ஒரு துயர தொனி கொண்டே இருந்தார்.
மீண்டும் கொஞ்சம் மௌனம் தீர்ந்து வார்த்தைகளோடு சில துளி கண்ணீர் நிரப்பி சொன்னார். ஆனாலும் " நான் வீட்டில் ஒரு மௌன விரதம் மேற்கொண்டவன் போல் வாழ்கிறேன் என்று சொல்லி விட்டு கண்ணீர் துடைத்து சொன்னார். ஆம் என் மகனும் , மருமகளும் காலையில் அவசர அவசரமாக வேலைக்கு சென்று
விட்டு மாலை அதீத களைப்பில் வந்து அறைக்கு சென்று அயர்ந்து விடுவார்கள். அவர்கள் என்னிடம் பேசும் வார்த்தைகள், என் மருமகள் "மாமா, டேபிளில் சாப்பாடு இருக்கு, பிளஸ்கில் காபி இருக்கு, கதவ நல்லா லாக் பண்ணிக்கங்க, நல்ல ரெஸ்ட் எடுங்க", என் மகனோ "அப்பா, எதுவும் தபால் வந்த மறக்காம என் டேபிள் மேல வாங்கி வச்சிடுங்க?" மாலையில் "என்னப்பா சாப்டிங்களா?, எதுவும் போன்,தபால் வந்ததா?" ,"வாங்க டின்னர் சாப்பிடலாம்" இதுவே தான் கேட்கும் வார்த்தைகள் மற்றும் உரையாடல்.
என சொல்லி விட்டு, ஆனாலும் எனக்கு ஒரு குறையும் இல்லை நான் நல்ல இருக்கிறேன் என்று மீண்டும் சொல்லி சொன்னார், பாவம் அவர்கள் மீது குற்றம் இல்லை அவர்களின் வேலை பளு அதிகம் அதுதான் காரணம் என தானே தன் மனதிற்கு ஒரு களிம்பு வார்த்தைகள் பூசிக்கொண்டார். பேசவேண்டும் என்ற காரணத்தில் உங்களுக்கு பேரன், பேத்தி என கேட்டபோது , முகம் மலர்ந்து அவரின் ஒரே பேரன் அவனும் டெல்லியில் ஒரு பெரிய கல்வி நிறுவனத்தில் படிப்பதை பெருமையாக சொல்லிய போதும், அவனை பார்த்து பல மாதங்கள் ஆனதையும் சொல்லி வருந்தி, அவன் மிக திறமை சாலி அசல் என்னை போலவே, நான் எப்படி சிறு வயதில் இருந்தேனோ அப்படியே இருக்கிறான் என சொல்லும் போது ஒரு துளி கண்ணீர் சிதறியது. நன்றி சொல்லி அவர் சென்றுவிட்ட பிறகும் நினைவுகளில் இருந்து அந்த கண்ணீர் காயவே இல்லை. தான் கூட பேச யாரும் இல்லை என்ற நிலை, தான் பேசும் பேச்சை கேட்க யாரும் இல்லை என ஏங்கும் மனிதர்களின் துயரம் உள்ளம் ஊடுருவக்கூடியது என்பதை உணரவே முடிகிறது.
"உலகில் விரும்பும் போது கிட்டாத தனிமையும், விரும்பாத போது தரப்பட்ட தனிமையும்
மரணத்தை விட கொடூரமானது தான்."
மௌனத்தோடு பேசிக்கொண்டே இருக்கிறது நினைவுகள் .............................
எங்கு துவங்கியது? எங்கு சென்று கொண்டு இருக்கிறது? என்பதை பற்றி நினைத்து பார்த்தது
உண்டா? வாழ்வில் பல சிறிய விஷயங்களை நாம் கவனிப்பதேயில்லை.
வாழ்வின் நினைவுகளும் அப்படித்தான் பல நேரங்களில் எங்கு துவங்குகிறது? எங்கு செல்கிறது?
என்பது பற்றிய பிரக்ஞை இருப்பதே இல்லை. இந்த வார்த்தைகள் பலரும் கேட்டிருக்க கூடும் "எதோ நினச்சுட்டு இருந்தேன்"
ஆம் , பலரும் தன் நினைவுகளின் ஓடையை ரசிப்பதே இல்லை. நம் மனதின் நினைவுகளையும் பதிவுகளையும் வாசிப்போம்.
பல நினைவுகளை பலரும் சொல்லிக்கொண்டே இருப்பதை காண முடியும்,குறிப்பாக வயதானவர்கள் தன் கடந்த கால நினைவுகளை பற்றி சொல்லும் போதும், பிறரின் நினைவுகளை கேட்கும் போதும் ஒரு அயர்ச்சி இருக்கவே செய்கிறது.
பல வயதானவர்களின் ஆழ்ந்த வருத்தமே தான் மனம் விட்டு பேச இயலவில்லை என்பதாகவே இருக்கிறது.
பலரும் நம் விசயங்களை நம் வீட்டு வயதனவர்களோடு பகிர்ந்து கொள்வதில்லை.
நாம் சொல்லும் காரணம் அவர்கள் புரிந்து கொள்ளவில்லை என்பதே.
இயல்பாக இதே வசனத்தை நம் வீட்டு முதியவர்களும் அவர்களின் மூத்தவர்களிடம் சொன்னதே!
ஆம் அதே போன்று நாமும் ஒரு நாள் கேட்போம் "உங்களுக்கு இதெல்லாம் புரியாது, சும்மா இருங்க " .
ஒருமுறை ஒரு ஆசிரமத்தில் ஒரு தியான பயிற்சிக்காக சென்ற போது, ஒரு முதியவர் வேறு ஒரு பயிற்சிக்காக வந்து இருந்தார்.
மாலை பொழுதில் அவரோடு பேசும் போது அவராக விசாரித்து பேச துவங்கினார், சுய விபரமளிக்கும் கட்டம் கடந்த போது, அவராகவே
சொன்னார், எனக்கு ஒன்னும் குறையில்லை , என் மகன் ,மருமகள் இருவரும் வங்கியிலும், தனியார் நிறுவனத்திலும் பணிபுரிகின்றனர்.
நான் ஓய்வு பெற்ற அரசு ஊழியர், எனக்கு பணம் பற்றி கவலையே இல்லை. நிறைவாக வாழ்கிறேன் என்று சொல்லி சிறிய மௌன இடைவெளிக்கு பின்
இப்போது கூட தன் மகன் காரில் வந்து இறக்கிவிட்டு சென்றதாக சொன்னார். ஆனாலும் தன் பேச்சில் ஒரு துயர தொனி கொண்டே இருந்தார்.
மீண்டும் கொஞ்சம் மௌனம் தீர்ந்து வார்த்தைகளோடு சில துளி கண்ணீர் நிரப்பி சொன்னார். ஆனாலும் " நான் வீட்டில் ஒரு மௌன விரதம் மேற்கொண்டவன் போல் வாழ்கிறேன் என்று சொல்லி விட்டு கண்ணீர் துடைத்து சொன்னார். ஆம் என் மகனும் , மருமகளும் காலையில் அவசர அவசரமாக வேலைக்கு சென்று
விட்டு மாலை அதீத களைப்பில் வந்து அறைக்கு சென்று அயர்ந்து விடுவார்கள். அவர்கள் என்னிடம் பேசும் வார்த்தைகள், என் மருமகள் "மாமா, டேபிளில் சாப்பாடு இருக்கு, பிளஸ்கில் காபி இருக்கு, கதவ நல்லா லாக் பண்ணிக்கங்க, நல்ல ரெஸ்ட் எடுங்க", என் மகனோ "அப்பா, எதுவும் தபால் வந்த மறக்காம என் டேபிள் மேல வாங்கி வச்சிடுங்க?" மாலையில் "என்னப்பா சாப்டிங்களா?, எதுவும் போன்,தபால் வந்ததா?" ,"வாங்க டின்னர் சாப்பிடலாம்" இதுவே தான் கேட்கும் வார்த்தைகள் மற்றும் உரையாடல்.
என சொல்லி விட்டு, ஆனாலும் எனக்கு ஒரு குறையும் இல்லை நான் நல்ல இருக்கிறேன் என்று மீண்டும் சொல்லி சொன்னார், பாவம் அவர்கள் மீது குற்றம் இல்லை அவர்களின் வேலை பளு அதிகம் அதுதான் காரணம் என தானே தன் மனதிற்கு ஒரு களிம்பு வார்த்தைகள் பூசிக்கொண்டார். பேசவேண்டும் என்ற காரணத்தில் உங்களுக்கு பேரன், பேத்தி என கேட்டபோது , முகம் மலர்ந்து அவரின் ஒரே பேரன் அவனும் டெல்லியில் ஒரு பெரிய கல்வி நிறுவனத்தில் படிப்பதை பெருமையாக சொல்லிய போதும், அவனை பார்த்து பல மாதங்கள் ஆனதையும் சொல்லி வருந்தி, அவன் மிக திறமை சாலி அசல் என்னை போலவே, நான் எப்படி சிறு வயதில் இருந்தேனோ அப்படியே இருக்கிறான் என சொல்லும் போது ஒரு துளி கண்ணீர் சிதறியது. நன்றி சொல்லி அவர் சென்றுவிட்ட பிறகும் நினைவுகளில் இருந்து அந்த கண்ணீர் காயவே இல்லை. தான் கூட பேச யாரும் இல்லை என்ற நிலை, தான் பேசும் பேச்சை கேட்க யாரும் இல்லை என ஏங்கும் மனிதர்களின் துயரம் உள்ளம் ஊடுருவக்கூடியது என்பதை உணரவே முடிகிறது.
"உலகில் விரும்பும் போது கிட்டாத தனிமையும், விரும்பாத போது தரப்பட்ட தனிமையும்
மரணத்தை விட கொடூரமானது தான்."
மௌனத்தோடு பேசிக்கொண்டே இருக்கிறது நினைவுகள் .............................
No comments:
Post a Comment